اندر آداب سینما رفتن در دیار غربت

بالاخره یه روی قشنگ حرف می زنم نوشته دیوید سداریس، ترجمه پیمان خاکسار
نشر چشمه، چاپ چهارم زمستان ۱۳۹۳، ۲۳۳ صفحه، ۱۴۵۰۰ تومان

اندر آداب سینما رفتن در دیار غربت

هیچوقت مدافع سرسخت فرانسوی ها نبوده ام ولی واقعا باید به ملتی که تحت هیچ شرایطی موقع فیلم دیدن حرف نمی زنند احترام گذاشت. من اینجا کنار گروهی بچه مدرسه ای که به دیدن یک فیلم مزخرف بزن بکش آمده اند نشسته ام و حتی یک نفر لب از لب باز نکرده. آخرین باری که در یک سینمای آمریکایی سکوت را تجربه کردم یادم نیست. فکر کنم تماشاگران ما تمام روز حرف نمی زنند و تمام حرف هایشان را می گذارند برای وقتی که فیلم شروع می شود. یک بار در یک سینمای معمولی در نیویورک زدم روی شانه ی مردی که جلوم نشسته بود و نقدش را قطع کردم و ازش پرسیدم که آیا می خواهد کل فیلم را حرف بزند؟ گفت «خب آره؛ چطور مگه؟!» بدون اینکه در لحنش نشانی از شرمندگی یا عذرخواهی باشد. … از پشت سر جناب منتقد بلند شدم و کنار پیشگویی نشستم که با صدای بلند سرنوشت تک تک شخصیت های فیلم را می گفت. … بعد هم یک زوج پیر آمدند که دائم فکر می کردند چیزی را از دست داده اند! هر بار غریبه ای که تا آن لحظه در فیلم دیده نشده بود درِ خانه ی کسی را می زد، می پرسیدند «این کیه؟» … دوباره جا عوض کردم به این امید که وسط دو نفر بنشینم که یا خواب شان برده باشد یا مرده باشند! / صفحه ۱۸۸