سوپرمارکت عمو سرافراز و دوستان!

سال گذشته همین روزها، ساز جدایی کوک کرده بودم و می‌خواستم از کثافت‌خانه رسانه میلی راهم را جدا کنم و به آغوش مطبوعات برگردم. معتقد بودم دنیای مطبوعات با تمام مافیایی بودن و محدودیت‌های مالی و مشکلات سیاسی، یک تار مویش به کل صداوسیمای مخروبه عمو عزت ضرغامی می‌ارزد. حداقل مانند صداوسیما انحصاری نیست. با همین تفکر اوایل تیرماه ۹۳ از جذابیت های آنتن سیمای میلی ضرغامی دل کندم. کسانی که آن روزها می‌خواستند ترغیبم کنند که بمانم، رویای آمدن دکتر سرافراز با یک دنیا ایده و خلاقیت را در سر می‌پروراندند و امید داشتند که آبان ۱۳۹۳ «یه روز خوب میاد» و تلویزیون از آن منجلاب و بحران بیرون می‌آید.

همیشه نیم‌چه حسرتی داشتم که چرا آنتن ۷۰ میلیونی(!) تلویزیون را به دنیای نوستالژیک و البته محقر مطبوعات فروختم؟ فکر می‌کردم سرافراز منجی تلویزیون خواهد بود و به دستور رهبری، آمده که خرابه‌ی عمو عزت را از نو بسازد و هویت ملی تلویزیون را برگرداند. انتصاب‌های اولیه جذاب بودند و تغییرات ساختاری روزهای اول، نوید روزهای خوش می‌داد. اما هر چه گذشت، وضعیت بهتر نشد که هیچ؛ بدتر شد.

تهیه‌کنندگانی که فساد اخلاقی و مالی‌شان محرز شده بود، به واسطه رابطه و رانت از نهادهای نیمه دولتی به برنامه‌های زنده رسیدند و تهیه‌کنندگان باسابقه و پرتجربه همانند سال‌های قبل، فقط از گوشه و کنار، غرق شدن تلویزیون ملی را نظاره کردند. باکس‌های تبلیغاتی آوازه و ۲۱ و محسن، به ۷۲۴ و شَکّلی و ۳۰۶۰ رسید و آنتن‌فروشی غیرقانونی تلویزیون دولتی ایران، نه تنها تقبیح نشد، که تشویق شد و با مربع آبی رنگ گوشه تصویر، هویت پیدا کرد.

حالا کار به جایی رسیده که شبکه یک بی‌دروپیکرتر از همیشه، خودفروشی می‌کند و دیگر نشانی از برنامه‌های فاخر و ملی ندارد. برنامه شبانه‌ش تصویر علی زندوکیلی را هم تاب نمی‌آورد و در مقابل، هر مزخرفی را به اسم برنامه مشارکتی روی آنتن می‌برد. یک مدیرش شباهت دکور تقلیدی و بی‌هویت برنامه شبانه‌اش را در کمال ناباوری تکذیب می‌کند و یک مدیرش، مصاحبه‌های دورهمی می‌کند و ریزش مخاطبانش را هم نادیده می‌گیرد. (بگذریم از اینکه هنوز برنامه شبانه قبلی‌شان بعد از یکسال، به علت بی‌عرضگی تهیه‌کننده‌اش و بی‌پولی شبکه تسویه حساب نشده است)

شبکه دو ترجیح می‌دهد برنامه بدون بیننده شبانه‌اش را همچنان بی‌دلیل ادامه بدهد و فقط هر ماه یک بار با کلاه قرمزی دیده شود. انگار نه انگار که در ساختار به اصطلاح جدید، برچسب اجتماعی را هم روی پیشانی اضافه دارد. شبکه سه بی‌برنامه و بی‌نظم دست‌وپا می‌زند تا آوار میراث مدیریت گذشته را از اساس، از بین نبرد. شبکه پنج یا تهرانش، از دور خارج می‌شود و شبکه آموزش هم که بعد از ۴ سال جان کندن، به‌زورِ محبوبیت «منصور ضابطیان» چند ده‌هزار مخاطب پیدا کرده بود، برنامه‌هایش را به نوبت تعطیل می‌کند که مبادا کسی تلویزیون ببیند. هفت هشت شبکه دیجیتالی هم صرفاً تصاویر متحرک رنگی و البته تکراری پخش می‌کنند که فقط برفک روی آنتن نرود!

جالب اینجاست که با این وضع دراماتیک، دغدغه مدیران دلواپسش می‌شود تلاش‌های کودکانه برای عدم پخش سرود ملی آمریکا یا تفکیک جنسیتی زنان و مردان در محیط اداری! انگار نه انگار که آگهی‌های شبکه‌های آی‌فیلم و نسیم سخیف‌تر از آگهی‌های شبکه‌های مبتذل ماهواره‌ای شده و برنامه های بی‌خاصیت مشارکتی، مثل موریانه پی و استخوان و هویت تلویزیون ملی را نابود می کنند.

ممنون آقای سرافراز؛ ممنون که با بولدوزر از روی خرابه ضرغامی رد شدی و همان ۳۰ درصد بیننده سال گذشته را از دست دادی. که دیگر کسی جز برای والیبال و شنیدن صدای اذان، به سراغ رسانه‌ات نیاید. ممنون بابت سوپرمارکت رنگارنگی که ساختید. شما برنده نشان لیاقتِ دولت‌های نهم و دهم می‌شوید! از همان نشان‌ها که احمدی‌نژاد به هر کس که چیزی را نابود می‌کرد، می‌داد. همین راه را ادامه بدهید و «افق»های‌تان را بیشتر کنید که هیجان دلواپسی‌تان بهتر و بیشتر ارضا شود. ما هم تلاش می‌کنیم به هر شکلی که شده، از به اصطلاح دانشگاه صداوسیما فوق لیسانسِ بی‌ارزشِ تهیه‌کنندگی‌مان را بگیریم و ببریم بگذاریم لب کوزه، آبش را بخوریم و روزی‌مان را از مطبوعات بگیریم. خدا قوت!