مرگ تدریجی یک رابطه

توی ریاضیات در مورد بی نهایت همه مون یه چیزایی خوندیم. اینکه یه عدد متناهی به روی بی نهایت میشه صفر و بی نهایت به روی عدد میشه بی نهایت. حالا این بحث رو ببریم توی زندگی. ینی چی؟ این پست رو با دقت بخونید!

وقتی یه نفر رو دوست داری، این دوست داشت یه عددی داره؛ میزان دلخوری ها و ناراحتی ها از هر کسی هم، یه عددی داره. وقتی دوست داشتن شما نسبت به یه نفر هنوز بی نهایت نشده و یه عدد متناهیه، با توجه به میزان دلخوری تون از طرف، صورت و مخرج (دوست داشتن و دلخوری هاتون) با هم ساده میشن و هر کدوم که بزرگ تر بود، اون بر اون یکی غلبه میکنه و اینجوری میشه که یه نفر رو دوستش دارید و نسبت به یکی بی تفاوتید و از یکی بدتون میاد.

اما حالا همین میزان دوست داشتن رو بی نهایت کنید (توی اصطلاح عامیانه میگن عشق)، حالا صورت مسئله یه بی نهایته که توی مخرج که دلخوری ها قراره قرار بگیره، هر عدد متناهی که بگذارید، جواب بی نهایته. یعنی طرف (معشوقه تون) هر چقدر هم ناراحتتون کنه و اذیت بشید، درصدی روی عشق و علاقه و احساس تون تاثیری نداره. این میشه یه زندگی ایده آل که توش تمام غم و غصه ها و مشکلات به راحتی کنار میرن و زندگی با عشق، همیشه در یک شرایط ایده آل احساسی میتونه ادامه پیدا کنه.

این مسئله تا جایی که مخرج مسئله که همون دلخوری ها و اذیت شدن هاست، به بی نهایت میل نکنه، صادقه اما وقتی مخرج مسئله هم بی نهایت بشه، طبق قانون ریاضیات صورت و مخرج با هم ساده میشن و نتیجه میشه : ۱ ! یعنی نه دوس داشتن و نه تنفر. یعنی بی تفاوتی. که این مسئله میتونه یا یه زندگی ناموفق رو بسازه یا منجر به طلاق بشه.

مشکل خیلی از رابطه هامون اینه که چون صورت مسئله مون(علاقه و احساس مون) بی نهایت نیست، کوچک ترین دلخوری ای توی رابطه، با صورت مسئله ساده میشه و از مقدار صورت کم می کنه. که به مرور با بیشتر شدن دلخوری ها، عدد حاصل از یک رابطه، کوچیکتر میشه و به یک میل میکنه. که این به یک میل کردن و کوچیکتر شدن رابطه که نتیجه ای جز بی تفاوتی و شکست یک زندگی نداره، یعنی فاجعه. جایی که پاشنه ی آشیل یک رابطه ست. جایی که باید خیلی حواست رو جمع کنی که مبادا این ناراحتی، مقدار کمتری از صورت مسئله رو پاک کنه و این… یعنی مرگ تدریجی یک رابطه!