دل‌شویه

این اواخر، وقتی باتری گوشی ام به حدود 20 درصد می رسد، به دقیقه نمی کشد که یک‌هو به خودم می‌آیم و با صفحه ی خاموشش روبرو می شوم. نه اینکه نخواهد ها… نمی تواند برابر کم انرژی بودن، دوام بیاورد و یک‌هو خالی می کند! دقیق نمی دانم چه بلایی سر آن 10-15 درصد حجم انرژی باقی مانده می‌آید که این طور بی هوا خاموش می شود. من هم نه اینکه طبق روال، میزان شارژ باتری روحی خودم را از دست نداده باشم، اما دقیقا نمی دانم بر سر 10-15 درصد انتهاییِ انرژی روحم چه می گذرد که بی هوا خاموش می شوم. به خودم می آیم و می بینم که نمی توانم روشن شوم… نمی توانم روشن بمانم.

چند روزی نیست که از جلسات عیدانه ی دفتر می گذرد. نمی دانم چرا اما این باتریِ خالی شده ی روحم به شدت دل‌شویه دارد. یک چیز ناخوشایندی هی در دلم شوییده می شود و من حتی یارای روشن شدن برای بک‌آپ گیری را هم ندارم. باید قید یک سری از اطلاعات غیرضرور را بزنم و ریست فکتوری شوم. گوشی را هم همین امشب باید ریست فکتوری کنم. تلفنی که نشود روی شارژ تک رقمی اش حساب کرد، اصلا تلفن نیست؛ من یک عمر با شارژِ زیر 10 درصدِ این گوشی، اتفاقاتی رقم زدم که با شارژ 99 درصدی نمی شد زد!

اما مهم تر از گوشی خودمم…. باید به تنظیمات کارخانه برگردم. باید دوباره به خودش برگردم. درست مثل اورانوس و نپتونِ دورمانده از خورشید، دارم از بی حضورش می سوزم… دارم یخ می زنم انگار؛ من می‌خواهم برگردم به خودش، به خودِ خودِ خودش، «من می خوام برگردم به کودکی…»

توضیح عکس: کودکِ معلق میان زمین و آسمان، نرگسِ نوه ی خاله است! همین سیزده بدرِ امسال.

منبع: اینستاگرامِ محیا

پی نوشت: این یک پست کاملاً کاری بوده و هیچ ارزش «شخصی» ندارد!