آن‌را که منم چاره، بی‌چاره نخواهد شد…

الان دلم می‌خواهد بنویسم. به قول «دکتر گلزاریِ» ماهنامه «سپیده دانایی» می‌خواهم تخلیه هیجانی کنم. (از این آدم‌هام که یک جمله خوب می‌بینم، تا در شونصد جا شونصد بار استفاده‌ش نکنم خیالم راحت نمی‌شود! از این نظر که، به یک نفر هم این جمله را پیامک کردم!) می‌خواهم از ذوق امروزم بگویم که بعدِ مدت‌ها کنترلِ تلویزیون را از صبح تا شب در دست داشتم و هر چه خواستم دیدم. چه «ورزش و مردم»ِ استاد شفیع که در آن لحظاتِ کوتاه که دیدمش، از جسارتِ «پژمان راهبر»ِ ژورنالیست تعریف می‌کرد. چه فوتبالِ «استقلال-داماش» و جشن قهرمانیِ تیمِ محبوبم و شکوهِ بالا رفتنِ جام از دستان فرهاد مجیدیِ نازنین و شکوهِ جشنِ بزرگِ قهرمانی در حضور 100,000 تماشاگر  و زیبایی منحصربه‌فردِ یک جمعه‌ی خنکِ بارانیِ اردی‌بهشتی…

می‌خواهم بنویسم؛ چه از فیلم مستند-نمایشیِ «بیست انگشتی»ِ برنامه آپارات که در 7 پرده 7 روایت مختلف از مشکلات بین زنان و مردان ایرانی را به تصویر کشیده بود و آخرش هم خانمِ کارگردانش با موهای قرمزرنگ در استودیوی آپارات مثلاً پاسخگوی سوالات بود! و چه از سریال بسیار دیدنیِ «مهرآباد» و بازی زیبای مهران احمدی و هومن سیدی و «علی سرابی» ِ نازنین. (که بعد از دیدنِ نسخه نمایش خانگیِ تئاتر «خشکسالی و دروغ»ِ محمد یعقوبی، تازه شناختمش و عاشقش شدم.) و چه از برنامه تلویزیونی باشگاه که امشب مختص باشگاه همیشه قهرمانم، استقلال بود و… چه مجریانِ ضعیفی، و چه مجریان ضعیفی و چه مجریان ضعیفی! (تکرارِ چند باره‌ی این جمله توسط حضّار!)
و چه از برنامه هفت که از رسوایی پرسیده بود و پاسخ من گزینه 4 بود که نفرستادم البته!

…

غیر از تلویزیون دیدن، امروز کار دیگری نکردم. نه نوشتم، نه خواندم، نه دیدم و نه شنیدم… داستان و کتاب و فیلم و موسیقی را! («نکته کنکوری» : در نثر نه، اما در نظم به این کار لف و نشر مرتب می‌گویند) نه نمایشگاه رفتم و نه ماشین را سامان دادم. نه آن را که من بودم چاره، چاره کردم و نه آن را که من بودم مأوا، آواره نگرداندم. (این بخش اشاره غیرمستقیمی دارد به یکی از ترانه‌های «علیرضا عصار» که نامفهوم بودنش کمی به علت «این عشق، الهی بودن‌»ش است!) تازه نه‌تنها این کارها را انجام ندادم، بلکه هیچ کاری نتوانستم برای کسی که میخواست شماره فرزاد حسنی را داشته باشد بکنم. یا حتی نتوانستم به هیچ‌کدام از پیام های تبریکِ تولدم در شبکه های ضاله اجتماعی پاسخی بدهم.

…

تازه غیر از اینها، کمی تا قسمتی در اصلِ زندگی، کم‌رنگ شدم که کمرنگی‌م، کمی منجر به تسویه‌حسابی شد که صدایش بعداً در می‌آید. («نکته کنکوری»: از سری رمزگذاری‌های ویژه‌ی کشف در آینده، به منظور بالا بردن هیجان در زندگی!) البته کمی آخرش پررنگ شدم که خب گفته بودم از صبح، آن را که منم چاره، بی‌چاره نخواهد شد. (این جمله را هم از صبح خیلی مورد عنایت قرار دادم، جنابِ عصار بر من ببخشند!)

بی‌ربط‌نوشت: فردایی سخت و سنگین مملو از اداره‌پست و اداره آموزش‌پرورش و بانکِ سپه و پلیس+10 در پیش دارم. پیش‌پیش خسته نباشم!

بعد نوشت: و چه تلاشِ الکی‌ای داشتم برای 500 کلمه‌ای شدن ِ این یادداشت!