کجای تهران خونه بخریم؟! / قسمت دوم
ما تصمیم گرفته بودیم خونه بخریم اما همپول نداشتیم هم اینکه کجای تهران خونه بخریم رو نمی‌دونستیم. بعد از ماجراهای فروردین ماه که با ده میلیون پولِ نقد رفته بودیم دنبال خونه‌های ۲۵۰ میلیونی، شیوه گشتن‌مون عوض شد. دنبال وام‌های مختلف میلیاردی(!) گشتیم. واحدهای ارزون‌تر می‌دیدیم که در دسترس‌تر باشن. داشتیم فکر می‌کردیم چقدر از چه کسایی می‌تونیم پول قرض کنیم. داشتیم می‌گفتیم بعد از انتخابات خونه ارزون میشه حتماً!
تا ماه رمضون (با وصول مطالبات و واریز معوقات!) سرمایه نقدی‌مون به ۳۰ میلیون رسید، روی طلاهای محیا ۱۰ تا ۱۵ میلیون حساب کرده بودیم و مطمئن شدیم میشه ۱۲۰ میلیون وام زوجین گرفت. این یعنی حدود ۱۷۰ میلیون سرمایه بالقوه؛ و ما با فرضِ خریدِ واحدهای دیده شده در فروردین ماه، ۸۰ میلیون کم داشتیم.
توی دور جدید گشت و گذارمون تمرکز رو گذاشتیم روی خونه‌های زیر ۲۰۰ میلیون و دوباره رفتیم در جستجوی آپارتمان‌های ۵۰ تا ۷۰ متریِ پارکینگ دارِ زیرِ ۲۰ سال ساختِ میانه‌ی شهر.
ماه رمضون کلاً توی بنگاه‌ها بودیم. این بار محله طرشت رو انتخاب کردیم. یه سری از مشاورها بدون ورق زدن دفترهاشون می‌گفتن واحد نداریم و یه سری هم واحدهای خسته و تنها پیشنهاد می‌کردن که زندگی توی چادر، بهتر از زندگی توی اونها بود. با توصیه یکی از مشاورها، رفتیم سراغ محله‌های ضلع جنوبیِ خیابون آزادی مثل استاد معین و جیحون؛ اما از نظر قیمت، واحدهای بالا و پایین فرق زیادی با هم نداشتن.
روزهای گرم و سختِ خرداد و تیر به همین گشتن‌های نافرجام گذشت. از منتهی‌الیه غرب (اکباتان، شهرک بیمه و آپادانا) شروع کردیم اومدیم تا خیابون آزادی (بالا و پایین؛ هم طرشت، هم استاد معین). بعد یه بار محله‌های ستارخان، توحید و شادمان رو گشتیم و رسیدیم به انقلاب. بالا و پایینِ خیابون انقلاب (از پایین تا جمهوری و از بالا تا هفت تیر) رو گشتیم و به پیچ شمرون رسیدیم. حتی من چند تا واحد توی خیابون دماوند و نارمک و تهرانپارس هم نشون کردم. بعد از این تجربه‌ها بود که فهمیدیم جز محدوده آزادی – انقلاب، جای دیگه‌ای نمیشه واحد مناسب پیدا کرد.
با خودمون قرار گذاشتیم تا آخر تابستون تکلیف رو مشخص کنیم.
ادامه دارد
برای خواندن همه‌ی قسمت‌ها اینجا کلیک کنید
