بعضی ها چه روح لطیفی دارند؟

می خواین بخندین، بخندین ولی تازگیا انقدر روحم لطیف شده (نترسین، النگوهام نمیشکنه!) که دیگه شورش رو درآورده. ینی دیگه توی زودرنجی دارم واسه خودم اسوه ای میشم. ینی اصن یه وعضی حتی! کافیه یکی بهم بگه بالا چشمت ابروئه یا جواب تلفن و اس ام اس رو دیر بده و یا یخورده اخم کنه، تا همچین شاکی بشم و تیریپ بردارم که نگو! والا!

روحم انقدر لطیف شده که همین الان یهو احساس کردم النگوهام داره میکشنه. بعد یه لطافت خاصی هم توی پوستم دارم حس میکنم. صدام هم به رغم سرماخوردگی حس میکنم داره نازک میشه. عطسه های خشنم هم دارن کم کم جاشون رو به “چ” دخترونه میدن!

ولی خارج از شوخی، خیلی دل نازک شدم. هوای دلمو بیشتر داشته باشین. تیکه هاتون دلمو می سوزونه. شوخی هاتون واقعا اذیتم میکنه. حرفاتون بیشتر از قبل حالمو میگیرونه. اخم هاتون بیشتر دلمو می گیرونه.  آهای آدمای واقعیِ دور  وبرم، بیشتر مواظب چینیِ نازکِ دلِ من باشین. اونایی که روح لطیف دارن همشون که دختر بچه ی نازنازو نیستن. با دو متر قد و سه سانت ریش (البته هنوز سه سانت نشده ولی نزدیکه!) و صدای کلفت و زمخت و گرفته هم میشه روح لطیف داشت. مگه ندیدین شاعرای مرد رو؟ همشون نیم متر ریش و پشم دارن! والا!

پی نوشت: صرفا جهت مراعات بیشتر دوستان؛ به خصوص شخصیت ها و دوستانِ واقعیِ زندگی م نه مجازی ها!